Turcja

Obecność kapucynów w Turcji sięga roku 1578 kiedy to wyruszyła w te rejony ekspedycja misyjna składająca się z czterech misjonarzy. Wśród nich był św. Józef z Leonessy. Skierowali się w stronę Konstantynopola i stamtąd ruszyli do innych miejsc ziemi tureckiej.

Dziś w kustodii Tureckiej pracuje 14 misjonarzy kapucyńskich, 7 Włochów, 3 Polaków z Prowincji Warszawskiej, 2 Turków, Francuz i Hindus, rozlokowanych w 6 miastach: Istanbul, Smyrna, Efez, Mersin, Iskenderun, Antiochia. Bracia Kapucyni w miarę swoich możliwości starają się poprzez swoją obecność utrzymać miejsca, które stanowią korzenie i dziedzictwo chrześcijaństwa. Ich obecność jest już wielkim świadectwem ewangelicznym w tej części Azji Mniejszej. Bo przecież na tej ziemi tworzyły się pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, a głos św. Pawła jeszcze brzmi w starych katakumbach i skalnych kościołach. Te miejsca, gdzie są obecnie bracia w przeszłości były naprawdę dużymi wspólnotami chrześcijan. Teraz kiedy islam zalał niemal całą Azję, stanowią niewielką kroplę w morzu. Tym bardziej potrzebna jest większa ilość misjonarzy, którzy mogliby nie tylko poprzez obecność przechowywać skarb Dobrej Nowiny. Powiedziałem przechowywać. Nie tylko, ale dzielić się nim. Czy to jest możliwe? Niemal w każdym mieście spotykaliśmy muzułmanów, którzy żyją nie tylko w przyjaźni z braćmi i mieszkają czasem pod jednym dachem, ale są w katechumenacie i przygotowują się do przyjęcia chrztu.

Turcja jest krajem zlaicyzowanym. Odwiedzając meczety nie zauważyliśmy zbyt wielu wyznawców, a ulice pełne są kobiet i dziewcząt z odkrytymi głowami i w strojach Europejek. Świadczy to o powolnym, a może już nawet mocno zaawansowanym procesie odejścia od zwyczajów religii muzułmańskiej. Dziś Turcja liczy 70 milionów mieszkańców 99% to muzułmanie. Chrześcijanie stanowią jedynie 0,6% populacji. Katolicy to tylko 30.000.

W habitach nie można chodzić poza miejscami kultu i domu, aby nie  drażnić policji i wojska. Dopuszczalne to jest dla kapłanów i zakonników przybywających z grupą pielgrzymkową ale dla stałych mieszkańców ten sposób manifestacji swojej wiary to poważne narażanie się na spotkanie ze zbłąkanym separatystą, a to już nie żarty.