Święta Klara urodziła się jako szlachcianka w Asyżu, w roku 1194. Jej ojcem był Favarone di Offreduccio, a matką Ortolana. Rodzina była religijna, szczególnie matka hojnie pomagała ubogim. Podczas procesu kanonizacyjnego Klarę wspominają osoby, które znały ją jeszcze z domu rodzinnego i zgodnie zeznają, że była bardzo pobożna, oddana modlitwie i wrażliwa na ludzi, zwłaszcza ubogich. Miała szesnaście lub siedemnaście lat, kiedy została poruszona nawróceniem i nowym stylem życia świętego Franciszka. Za jego przykładem pragnęła żyć według Ewangelii świętej, ale jej rodzina nie wyraziła na to zgody, planując wydać piękną dziewczynę za mąż. Ona jednak, otrzymawszy błogosławieństwo biskupa Gwidona, w Niedzielę Palmową w roku 1211 lub 1212, opuściła potajemnie dom i udała się do Porcjunkuli, gdzie czekał na nią Franciszek z braćmi. Oni to obcięli jej włosy i przywdziali habit. Następnie przebywała krótko w dwóch miejscach, aby w końcu pozostać już na stałe w klasztorze San Damiano, własnoręcznie odbudowanym przez świętego Franciszka.
Pierwszą towarzyszką Klary była jej młodsza siostra Agnieszka. Następnie kolejne dziewczyny, głównie młode szlachcianki z Asyżu i okolic dołączały do córek Favarone. Wkrótce wspólnota Ubogich Pań liczyła około pięćdziesiąt sióstr. Święty Franciszek podał im zwięzły „Sposób życia”, w którym polecał im żyć w najwyższym ubóstwie oraz obiecywał opiekę braci. Stopniowo powstawało coraz więcej wspólnot, które chciały żyć w podobny sposób. Do świętej Klary przyłączyły się również jej najmłodsza siostra Beatrice oraz ich matka Ortolana.
W roku 1224, kiedy święty Franciszek otrzymał stygmaty, święta Klara zapadła na ciężką chorobę, spowodowaną surowym trybem życia, pełnym postów i umartwień. Choć obłożnie chora, pozostawała pełna radości i wiary, dając świadectwo ufnej modlitwy i pełnej młodzieńczego entuzjazmu miłości do Jezusa Chrystusa. Jej pasja oraz najważniejsze ideały, którymi żyła, zawarte są w listach, które napisała do świętej Agnieszki z Pragi.
Jednym z bardziej znanych wydarzeń z życia świętej Klary jest ocalenie klasztoru i miasta od napadu Saracenów, jak opisuje to siostra Franciszka (Proc 9,2) w Procesie kanonizacyjnym: jednego razu, gdy Saraceni weszli do wirydarza rzeczonego klasztoru, pani Klara kazała się zaprowadzić do drzwi refektarza i kazała nieść przed sobą kasetę, w której był święty Sakrament Ciała Pana naszego Jezusa Chrystusa. I rzuciwszy się na ziemię do modlitwy, ze łzami modliła się, mówiąc między innymi te słowa: „Panie, strzeż te swoje służebnice, ponieważ ja nie mogę ich ustrzec”. Wtedy świadek usłyszała głos o cudownej słodyczy, który mówił: „Ja zawsze będę cię bronił!” Wtedy wspomniana pani modliła się także o miasto, mówiąc: „Panie, niech Ci się spodoba obronić też to miasto”. I ten sam głos zabrzmiał i rzekł: „Miasto ucierpi wiele niebezpieczeństw, ale będzie ocalone”. Wówczas rzeczona pani zwróciła się do sióstr i powiedziała do nich: „Nie chciejcie się trwożyć, ponieważ ja jestem dla was rękojmią, że ani obecnie nie poniesiecie żadnego zła, ani też nie stanie się to w innym czasie, dopóki będziecie posłuszne przykazaniom Bożym”. Wtedy Saraceni odeszli w taki sposób, że nie uczynili żadnej szkody ani krzywdy.
Pod koniec życia Klara napisała własną Regułę, zawierającą całą świeżość charyzmatu oraz doświadczenie czterdziestu lat życia. Reguła ta została ostatecznie potwierdzona przez papieża dopiero 9 sierpnia 1253 roku. Klara leżała już wtedy w ciężkiej chorobie. Zmarła dwa dni później 11 sierpnia, trzymając w ręce bullę zatwierdzającą jej Regułę.
O wydarzeniach z ostatnich dni życia Klary opowiedziała siostra Benwenuta (Proc 11,4): I podczas, gdy świadek pozostawała w tym zamyśleniu i wyobrażeniu, nagle ujrzała oczyma swego ciała ogromną rzeszę dziewic, ubranych na biało, a wszystkie miały wieńce na swych głowach, które przybyły i weszły przez drzwi tej izby, w której leżała rzeczona matka święta Klara. Pośród tych dziewic jedna była większa, wyższa i ponad wszystkie inne piękniejsza, tak że nie da się wypowiedzieć; na swej głowie miała wieniec większy niż inne; a nad wieńcem miała jabłko ze złota, na sposób kadzielnicy, z którego wychodził tak wielki blask, że zdawał się oświecać cały dom. Dziewice te przybliżyły się do łóżka rzeczonej pani świętej Klary, a ta Dziewica, która wyglądała na większą, najpierw okryła ją na łóżku bardzo delikatnym tiulem, który był tak delikatny, że z powodu jego ogromnej subtelności sama pani Klara, choć była nim okryta, nie spostrzegła go. Potem Najświętsza Dziewica dziewic skłoniła swą twarz nad twarzą rzeczonej dziewicy świętej Klary albo nad jej piersiami, jako że świadek nie mogła dobrze rozeznać jednego od drugiego; co uczyniwszy, wszystkie zniknęły.
Klara z Asyżu została kanonizowana przez papieża Aleksandra IV w Anagni 15 sierpnia 1255 roku.
14 lutego 1958 roku papież Pius XII ogłosił świętą Klarę patronką telewizji. W Aktach Procesu kanonizacyjnego możemy znaleźć następujące wspomnienie siostry Filipy (Proc 3,30): Wspomniana pani Klara opowiadała jeszcze, jak w noc ostatniego w jej życiu Narodzenia Pańskiego, z powodu ciężkiej choroby nie mogła podnieść się z łóżka, żeby pójść do kaplicy, wszystkie zaś siostry poszły jak zwykle na jutrznię, ją zostawiwszy samą. Wtedy pani Klara rzekła z westchnieniem: „O Panie Boże, oto dla Ciebie zostałam sama zostawiona w tym miejscu”. Wtem nagle usłyszała organy i responsoria i całe oficjum braci w kościele świętego Franciszka, tak jakby była tam obecna.
Litania do św. Klary
(na podstawie Bulli kanonizacyjnej pp. Aleksandra IV)
Kyrie eleison. Christe eleison. Kyrie eleison.
Chryste usłysz nas. Chryste wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże – zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże – zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże – zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże – zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo, Niepokalanie Poczęta – módl się za nami
Święty Franciszku Seraficki
św. Klaro, promienna zasługami
św. Klaro, jaśniejąca w niebie blaskiem wielkiej chwały
św. Klaro, jaśniejąca na ziemi olśniewającymi cudami
św. Klaro, wyposażona w wielorakie tytuły jasności
św. Klaro, od której świat otrzymał jasne zwierciadło dobrego przykładu
św. Klaro, od której ogrody niebieskie zyskały wonną lilię dziewictwa
św. Klaro, od której ziemia odczuwa jawną pomoc i wsparcie
św. Klaro, Światło, które trzymało się wnętrza, a wypływało na zewnątrz
św. Klaro, Pochodnio gorejąca
św. Klaro, Naczynie pełne wonności
św. Klaro, Drzewo smukłe i wyniosłe
św. Klaro, Czysty Zdroju doliny Spoletańskiej
św. Klaro, Wysoki Świeczniku Świętości
św. Klaro, Przewodniczko Ubogich
św. Klaro, Przywódczyni Pokornych
św. Klaro, Mistrzyni Wstrzemięźliwych
św. Klaro, Ksieni Pokutujących
św. Klaro, czujna w troskliwości
św. Klaro, gorliwa w posługiwaniu
św. Klaro, uważna w zachęcaniu
św. Klaro, miłująca w napominaniu
św. Klaro, powściągliwa w karceniu
św. Klaro, nieskora do rozkazywania
św. Klaro, szlachetna we współczuciu
św. Klaro, roztropna w milczeniu
św. Klaro, dojrzała w mówieniu
św. Klaro, bardziej pragnąca służyć niż władać
św. Klaro, Naczynie Pokory
św. Klaro, Skarbcu Czystości
św. Klaro, Płomieniu Miłości
św. Klaro, Słodyczy Łagodności
św. Klaro, Mocy Cierpliwości
św. Klaro, Zawiązko Pokoju
św. Klaro, Jedności Rodzinnej Wspólnoty
św. Klaro, Rozmiłowana w ubóstwie
św. Klaro, Oblubienico Króla niebios i Pana
Baranku Boży…
Módl się za nami Święta nasza Matko Klaro
Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych
Módlmy się: Ojcze Miłosierny, który dałeś nam na Matkę i Mistrzynię św. Klarę z Asyżu,
spraw prosimy, abyśmy za jej wstawiennictwem i przykładem, mocą Ducha Świętego,
upodabniały się do Twego Umiłowanego Syna, pozwalając Mu w nas coraz piękniej jaśnieć.
Który żyje i króluje przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Artykuł i obrazy za: kapucynki.pl
Biuro Prasowe Kapucynów - Prowincja Krakowska