Trzej nowi męczennicy

 

Ojciec Święty, przyjmując 23 stycznia 2020 r. Kardynała Angelo Becciu, Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, upoważnił do podpisania dekretu super martyrio trzech Braci Kapucynów z Prowincji Katalonii: Benedykta z Santa Coloma de Gramenet, Josepa Oriola z Barcelony oraz Domènec z Sant Pere de Ruidebitllets oraz dekretu super virtutibus Marie Antoine de Lavaur, kapucyna, kapłana Prowincji Francuskiej.

 

Benedykt z Santa Coloma de Gramenet, Josep Oriol z Barcelony i Domènec z Sant Pere de Ruidebitllets

 

W Manresie w Katalonii po 18 lipca 1936 r. prześladowania kapłanów, zakonników i zakonnic rozpoczęły swój krwawy okres. Cztery dni później, 22 lipca 1936 r. i kilka dni przed zabiciem trzech Sług Bożych, ich klasztor został zajęty, zdewastowany i spalony przez marksistowskich i anarchistycznych bojowników. Trzej Słudzy Boży, zmuszeni do schronienia się u rodzin i przyjaciół, w różnych dniach, jednakże w podobnych okolicznościach, zostali porwani, torturowani i zamordowani bez żadnego procesu państwowego.

Sługa Boży Benet (w świecie Josep Domènech i Bonet) urodził się we wsi Santa Coloma de Gramenet 6 września 1892 r. w skromnej i głęboko katolickiej rodzinie chłopskiej. Został ochrzczony 11 września 1892 r., a pierwszą komunię przyjął 30 maja 1903 r. Wyczuwając powołanie do kapłaństwa w 1903 r. wstąpił do niższego seminarium w Barcelonie. Po kilku latach jego powołanie zostało lepiej rozpoznane, również jako powołanie do życia zakonnego. W związku z tym przywdział on habit kapucynów 18 lutego 1909 r. w nowicjacie prowincji barcelońskiej Arenys de Mar i złożył pierwszą profesję 20 lutego 1910 r. Śluby wieczyste złożył w klasztorze Sarriá (Barcelona) 23 lutego 1913 r., a święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1915 r.

Później jako zakonnik mieszkał w dwóch domach formacyjnych Igualada i Manresa, będąc również zaangażowanym w posługę głoszenia Słowa Bożego. 6 sierpnia 1936 r. został schwytany przez milicjantów, którzy przymuszali go do bluźnierstwa, którego jednak odmówił. Przywieziony do miejsca koło Manresy, zwanego La Culla, został zamordowany.

 

Sługa Boży Josep Oriol z Barcelony (w świecie Jaume Barjau Martì) urodził się w Barcelonie 25 lipca 1891 r. Rodzina jego była bardzo chrześcijańska i zamożna. Otrzymał chrzest 28 lipca 1891 r., a 7 czerwca 1892 r. otrzymał sakrament bierzmowania. Pierwszą komunię przyjął w wieku dziewięciu lat. Za zachętą brata wstąpił do seminarium w Barcelonie, ale nie zdał egzaminów pierwszego roku, dlatego starał się w tym czasie wyuczyć jakiegoś zawodu. Czując powołanie do życia wśród kapucynów, 21 października 1906 r. rozpoczął nowicjat, kontynuując formację w klasztorze Igualada, a następnie w klasztorze Olota i Sarriá w Barcelonie. Śluby wieczyste złożył w dniu 15 sierpnia 1911 r., a święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1915 r. W późniejszym czasie nauczał liturgii, hebrajskiego i historii kościelnej w teologicznym studium Sarriá. W 1925 r. został skierowany do klasztoru w Manresie i tutaj poświęcił się głoszeniu, posłudze spowiedzi i kierownictwu duchowemu.

24 lipca 1936 r., niosąc komunię świętą dla jednej siostry Klaryski, został rozpoznany i aresztowany przez milicję. Tego samego wieczora został zabrany z Manresy i zastrzelony.

 

Sługa Boży Domènec da Sant Pere de Ruidebitllets (w świecie Joan Romeu Canadell) urodził się 11 grudnia 1882 r. w rodzinie chłopskiej. Przyjął chrzest 17 grudnia 1882 r. i został bierzmowany 23 lipca tego samego roku. Pierwsze kroki w nauce stawiał w wiejskiej szkole, ale proboszcz, widząc w nim ziarna powołania, przygotował go do wstąpienia do seminarium w Barcelonie. Przyjęty w 1897 r. z radością ukończył studia filozoficzno-teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie 25 maja 1907 r. Jednak stale pociągnęło go życie zakonne franciszkanów, dlatego w następnym roku, 3 października 1908 r., wstąpił do nowicjatu kapucyńskiego. Śluby czasowe złożył 4 października 1909 r., a wieczyste – 4 października 1912 r. W okresie formacji początkowej w życiu kapucyńskim poświęcił się posłudze głoszenia i spowiedzi. W 1913 r. wyjechał jako misjonarz do Kostaryki i Nikaragui, po czym wrócił do Katalonii w 1930 r. Najpierw został przydzielony do klasztoru w Sarrii, następnie do Arenys de Mar, a wreszcie do Manresy.

W nocy z 27 na 27 lipca 1936 r. został aresztowany, pobity i torturowany, a na koniec zastrzelony tuż pod Manresą.

 

Mocne i znaczące świadectwo wiary Sług Bożych Beneta z Santa Coloma de Gramenet, Josepa Oriola z Barcelony i Doménec z Sant Pere de Riudebiltless może również dzisiaj przemawiać do Kościoła i świata o silnej i żywej potrzebie głoszenia Ewangelii i o ewangelizacji, która dociera nawet w najtrudniejszych i najbardziej złożonych sytuacjach życiowych i historycznych. Wierność Ewangelii Chrystusa i własnemu powołaniu osób konsekrowanych, doprowadziła tych trzech kapucynów – Sługi Boże – do zaakceptowania bycia nasieniem, które spadło na ziemię i które przynosi plon stokrotny i trwały, będąc jednocześnie światłem dla świata i solą dla ziemi.

 

Marie Antoine de Lavaur

Brat Antonio Maria da Lavaur, człowiek silnej wiary i miłosierdzia, który przez całe życie zobowiązał się do głoszenia Ewangelii XIX-wiecznej Francji naznaczonej anty-chrześcijańską polityką.

Jego świadectwo życia pozostaje przykładem bezwarunkowego poświęcenia się dobru wszystkich, których spotkał, poświęcenia popartego odwagą, by podjąć na wszelkie możliwe sposoby głoszenie dobroci Boga każdemu i pomóc tym, którzy byli w biedzie, ubóstwie i chorobie. Wierny uczeń św. Franciszka z Asyżu, Sługa Boży stał się ubogim wśród biednych i, podobnie jak pierwsi kapucyni, potrafił pomagać osobom chorym i zakażonym, samemu nie martwiąc się o niebezpieczeństwo, wobec którego stawał.

Działalność apostolska i duszpasterska Sługi Bożego była zakorzeniona w głębokim życiu wewnętrznym naznaczonym silnym nabożeństwem maryjnym, które coraz bardziej rozwijało się i było coraz bardziej zakorzenione w Lourdes, pogrążonym w konkretnej rzeczywistości swoich czasów. Nabożeństwo to miało przede wszystkim ożywić życie chrześcijańskie, pomagać biednym i budzić powołania.

Jego mówienie o Bożej miłości z zapałem i siłą, doprowadziło go do głoszenia kazań z mocą, które oddawały jego pragnienie chwały Bożej i zbawienia dusz ludzkich. Taka gorliwość może być silną zachętą dla Kościoła trzeciego tysiąclecia, aby hojnie przeżyć nową ewangelizację, aby nieść Dobrą Nowinę na peryferie egzystencjalne.

Sługa Boży, Antonio Maria da Lavaur, urodził się 23 grudnia 1825 r. w Lavaur, mieście w regionie Tarn (Francja), w głęboko chrześcijańskiej rodzinie. Tego samego dnia został ochrzczony imionami François Auguste Léon. Po szkole podstawowej w 1836 r. został wysłany przez rodziców do niższego seminarium w Tuluzie, gdzie przyjął pierwszą komunię, a trzy lata później, 22 maja 1840 r. otrzymał tonsurę duchowną. Wraz z innymi seminarzystami założył Stowarzyszenie Małych Sabaudzów (l’Associazione dei Piccoli Savoiardi), a następnie Stowarzyszenie Małych Zawodów (Associazione dei Piccoli Mestieri). Później poświęcił się studiom filozofii i teologii, i przyjął święcenia kapłańskie 21 września 1850 r. Następnego dnia odprawił pierwszą Mszę w głównym kościele swojego rodzinnego miasta.

W trakcie lat formacyjnych został również nauczycielem w Niższym Seminarium Duchownym. Posługę tę sprawował zgodnie z trzema naczelnymi zasadami: „pokora, zaufanie i miłość”. Lata młodości upłynęły mu również pod znakiem wydarzeń rewolucji lutowej 1848 r., w których Francja przeżyła silny kryzys polityczny i społeczno-gospodarczy.

Swoją posługę kapłańską rozpoczął w diecezji Tuluza, gdzie został mianowany wikariuszem parafialnym w parafii św. Gaudensa w Haute-Garonne, do posługi tej dodano również działalność duszpasterską w parafii Villeneuve i Valentine. W tym okresie promował różne stowarzyszenia, takie jak: Stowarzyszenie Synów Maryi, Konferencja świętego Wincentego A’Paolo, Stowarzyszenie Młodzieży, ukazując w ten sposób swego ducha misyjnego.

Począwszy od 1853 r. w Słudze Bożym dojrzewało równocześnie powołanie do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, zwłaszcza gdy wśród kapucynów znalazł braci niosących pomoc dla osób dotkniętych epidemią cholery na terytorium parafii Saint-Gaudens. Przekonany, że to jego droga, pewny swego wyboru, 27 maja 1855 r. wyjechał do nowicjatu kapucynów w Marsylii, gdzie przyjął habit 13 czerwca tego samego roku, i przyjął nowe imię, Antonio Maria da Lavaur. Swoje pierwsze śluby złożył 13 czerwca 1856 r.

W następnym roku Sługa Boży został wysłany do Tuluzy przez swoich przełożonych, aby założyć nowy klasztor kapucynów w miejsce poprzedniego, ufundowanego w XVI wieku i później zamkniętego w 1792 r., w następstwie wrogiej polityki rewolucji francuskiej wobec zakonów. Dzięki pomocy mieszkańców miasta mógł szybko przystąpić do tego dzieła. Tak więc 18 lipca 1861 r. kościół został poświęcony pod wezwaniem San Ludovico da Tolosa. W tym okresie, w którym z całej siły poświęcił się budowie klasztoru, spotkał świętą Bernadetę Soubirous w Lourdes między siedemnastym a osiemnastym objawieniem Madonny.

Maryjne nabożeństwo Sługi Bożego było godne podziwu; zorganizował w 1863 roku po raz pierwszy „procession aux flambeaux” i podjął inne ważne inicjatywy, na przykład organizował procesję z Najświętszym Sakramentem, a od 1866 r. nocną modlitwę. Ponadto niestrudzone nabożeństwo Maryjne i głębokie przywiązanie do Lourdes skłoniły go do podjęcia innych ważnych inicjatyw, takich jak wzniesienie w pobliżu sanktuarium Krzyża Jerozolimskiego, a w 1866 r. Drogi Krzyżowej, a także Kalwarii i w 1887 r. grot Espélugues poświęconych Matce Bożej Bolesnej i Świętej Marii Magdalenie. Zbudował także inne sanktuaria maryjne, takie jak na przykład Sanktuarium Pech.

Mimo poświęcenia się pielgrzymkom maryjnym Sługa Boży nigdy nie przestał apostołować i troszczyć się o ludzi poprzez głoszenie wielu misji ludowych popularnych wówczas we Francji i innych krajach. Poświęcił się całkowicie ubogim, dbając o ich duchowe i materialne zdrowie, gwarantując na przykład posiłek w klasztorze w Tuluzie, i zakłądaąc organizację, dzieło Chleba Ubogich świętego Antoniego, jednego z najważniejszych dzieł swojego życia. Organizował i promował duchową opiekę Franciszkańskiego Zakonu Świeckich i był wielkim promotorem inicjatyw duszpasterskich na różnych kongresach narodowych Zakonu, takich jak w Limoges w 1895 r. i w Tuluzie w 1897 r.

Podjął także wiele podróży religijno-powołaniowych. Wyjechał do Rzymu w 1862 r. na kanonizację męczenników Japonii, a w 1867 r. na kanonizację świętej Germany; w 1882 roku wziął udział w pierwszej pielgrzymce do Ziemi Świętej, która stała się ważnym wydarzeniem w jego życiu; w 1893 r. wyjechał do Padwy, do grobu św. Antoniego, a w 1900 r. uczestniczył w Rzymie w Międzynarodowym Kongresie Franciszkańskiego Zakonu Świeckich.

Jego życie charakteryzowały również szczególnie trudne momenty, takie jak na przykład okres po wojnie francusko-pruskiej, w latach 1870–1871, w którym rozwijała się negatywna polityka wobec duchowieństwa świeckiego i zakonów, w tym kapucynów. Innym powodem wielkiego cierpienia była francuska polityka antyklerykalna, która miała na celu „de-chrystianizację” społeczeństwa i stanowiła wielką przeszkodę w jego dziełach misyjnych. Pomimo tego Sługa Boży, przy wsparciu ludności i dzięki swojej wytrwałości, zdołał uniknąć zamknięcia założonego przez siebie klasztoru kapucynów w Tuluzie.

Na początku lutego 1907 r., Mając już 82 lata, doznał fizycznej zapaści po uderzeniu zimna, gdy wcześnie rano opuścił klasztor, aby udać się z posługą spowiedzi do chorego księdza. 4 lutego odprawił ostatnią Mszę świętą; dwa dni później wyspowiadał się i otrzymał ostatnie sakramenty. W tym samym czasie radośnie przyjmował wszystkich tych, którzy przybywali z ostatnią wizyta do jego łóżka. O piątej rano 8 lutego 1907 r. zmarł w opinii świętości.

Artykuł i zdjęcia za: ofmcap.org

Biuro Prasowe Kapucynów - Prowincja Krakowska