BR. REMIGIUSZ KRANC
Minister Prowincjalny
1950-1956
Br. Remigiusz (z d. Bolesław) Kranc, urodził się 1 listopada 1910 roku w Krośnie n/Wisłokiem, jako syn Jana i Anieli z d. Przybyła. Uczył się w Szkole Ćwiczeń (kl. I-IV) i gimnazjum (kl. I-IV). Do Zakonu Kapucynów Komisariatu Krakowskiego wstąpił 20 sierpnia 1926 roku w Sędziszowie Młp. Śluby proste złożył 21 sierpnia 1927 roku w klasztorze nowicjackim, a uroczyste 2 listopada 1931 roku w Krakowie. Pozostałe klasy gimnazjalne uzupełnił w Krakowie i tam ukończył filozofię oraz teologię w Studium Filozoficzno-Teologicznym Kapucynów. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1933 roku.
W latach 1933-1934 uczył w Seminarium Serafickim Kapucynów w Rozwadowie, zaś w latach 1934-1936 w Drohobyczu kończył budowę kapucyńskiego kościoła i rozpoczął budowę domu zakonnego. W latach 1936-1938 pracował w parafii Lwów Zamarstynów, natomiast dnia 13 lipca 1939 roku został wyznaczony w skład ekipy duszpasterskiej, która obejmowała klasztor w Ostrogu n/Horyniem (klasztor ten został skasowany po Powstaniu Listopadowym przez rząd carski, kapucyni powrócili więc w jego mury po 107 latach nieobecności). Br. Remigiusz Kranc został mianowany równocześnie kapelanem 19. pułku Ułanów Wołyńskich i Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1943 roku bandyci z UPA – za cichym przyzwoleniem Niemiec – rozpoczęli systematyczną eksterminację Polaków. W okresie 4 miesięcy, br. Remigiusz Kranc pogrzebał na cmentarzu 159 trumien, w każdej zaś znajdowały się szczątki od 3 do 4 zamordowanych osób. Dlatego Polacy z całej okolicy schronili się w Ostrogu, gdzie zamieszkali w Domu Akcji Katolickiej.
W sierpniu 1943 roku część polskiej partyzantki AK została odwołana w okolice Równego i Włodzimierza Wołyńskiego dla zlikwidowania band UPA i zwiększenia dywersji na tyłach armii niemieckiej. Dnia 14 stycznia 1944 roku partyzanci sowieccy wyparli z miasta oddziały niemieckie i węgierskie, ale wkrótce opuścili miasto. Z nadarzającej się okazji skorzystały bandy UPA i zamordowały 38 Polaków w Ostrogu, a od lutego rozpoczęły systematyczne mordy polskiej ludności. Aby uniknąć dalszej masakry ze strony bandytów i ocalić bezbronnych ludzi, tak Polaków jak i Ukraińców, br. Remigiusz Kranc objął dowództwo nad obroną miasta. Polecił zająć dwa punkty obronne w mieście: 1. Klasztor i kapucyński kościół oraz przyległe Seminarium Nauczycielskie; 2. Więzienie miejskie. W pierwszym punkcie zgromadziło się ok. 6000 Polaków, w drugim prawie 1100. Z poniemieckich koszar zniesiono broń, zorganizowano aprowizację, powołano do życia sąd oraz służbę zdrowia. Stworzono prawdziwy obóz warowny, którego duszą i dowódcą był br. Remigiusz Kranc. Ukraińcy podając się za partyzantów sowieckich, chcieli podstępem zdobyć punkty oporu, ale na wszystkie propozycje br. Remigiusz Kranc – dowódca Samodzielnej Grupy AK, miał odmowną odpowiedź.
Morale obrońców podniosło się z chwilą, gdy do miasta przybyło silne zgrupowanie obronne wraz z parafią polską w Ożeninie, pod dowództwem br. dr Gabriela Banasia, kapucyna. Przywieźli oni 4 karabiny maszynowe i kilkanaście ręcznych. Przez dwa tygodnie trwały prawie nieustanne walki z bandami UPA. Dopiero po wkroczeniu Armii Czerwonej obrońcy Ostroga złożyli broń i częściowo wstąpili do Armii Polskiej. W uznaniu położonych zasług władze sowieckie zamianowały br. Remigiusza Kranca zastępcą wojennego komendanta miasta Ostroga. W tej randze wyjechał do Lublina, gdzie spotkał się z generałem broni Z. H. Berlingiem oraz z A. Witosem, ministrem reform rolnych i omówił z nimi sprawę losu ludności polskiej w Ostrogu i okolicy. Powrócił samolotem wojskowym i dnia 11 listopada 1944 roku zorganizował nabożeństwo żałobne oraz akademię ku czci poległych partyzantów pod Chełmem Lubelskim. Następnie objął administrację parafii w Ostrogu i poczynił przygotowania do repatriacji ludności polskiej na Ziemie Odzyskane.
Dnia 6 sierpnia 1948 roku przyjechał do Krakowa. W latach: 1950-1956 pełnił posługę Ministra Prowincjalnego Prowincji Krakowskiej; 1957-1959 prowadził budowę domu zakonnego i kaplicy w Tenczynie; 1959-1960 był przełożonym w Gdańsku; 1960-1961 wikarym i katechetą w Pile; 1962-1964 wikarym parafii w Gorzowie Wlkp., a od 1964 do 1967 jej proboszczem; 1967-1973 na stanowisku administratora zajmował się budową domu i kościoła w Tenczynie, zaś od 1973 roku pracował w Wałczu. Za udział w walkach z hitlerowskim okupantem w latach 1939-1945, dnia 28 lutego 1972 roku, otrzymał od Ministerstwa Obrony Krzyż Walecznych, natomiast Federacja Alianckich Kombatantów w Europie przyznała mu stopień wojskowy kapelana majora. Otrzymał także inne odznaczenia i wyróżnienia. Zmarł 5 stycznia 1977 roku w Krakowie Nowej Hucie, przeżywszy 66 lat, w Zakonie 50, w kapłaństwie 43. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Biuro Prasowe Kapucynów - Prowincja Krakowska